Çok az kişinin anladığı 14 filmin sonunu açıklıyoruz

Sadece yönetmen ince ipuçları verirse anlaşılabilecek birçok film izlemişsinizdir. Size bu filmlerden ve anlaşılmaz sonlarından birazcık bahsedeceğiz. Dikkat edin: Bu makale spoiler içeriyor ve sonunda güzel bir bonus var!

Twin Peaks bize "Baykuşlar göründükleri gibi değildir"i öğretti. Dolayısıyla, sonlarının gerçek anlamını biliyorsanız, birçok film tamamen yeni bir bakış açısıyla izlenebilir.

Çok az kişinin anladığı 14 filmin sonunu açıklıyoruz

Mulholland Drive (2001)

Bu, David Lynch'in kesin bir sonu olan ender projelerinden biridir. Bununla birlikte, filmin her resmi DVD'sinde yönetmenden 10 ipucu içeren bir ek bulunmasına rağmen, yine de filmin gizemini çözmeye çalışanlara pek yardımcı olalmıyor.

Film, Lynch'in en sevdiği “çifte dünya” konusuna değiniyor ve hikaye 2 bölüme ayrılıyor. İpuçları, gerçek dünyada Diana'nın arkadaşı Camilla'nın öldürülmesini emrettiğini ve ne yaptığını anladığında kendini vurduğunu anlamamıza yardımcı oluyor. Aynı zamanda bir rüyada Betty / Diana'nın Rita / Camilla ile harika bir ilişkisi vardır. Yani, filmin ilk kısmı Diana'nın rüyası (Betty olduğu yer) ve ikinci kısmı gerçek.

Filmi izlerken 2 önemli ayrıntıya dikkat etmelisiniz. Mavi anahtar cinayetin ve işin yapıldığının bir işaretidir. Betty bunu gördüğünde, olanlarla yaşayamayacağını anlar. Silencio Tiyatrosu rüyasında olduğu sırada sahnede ve biz bunun sadece bir rüya olduğunu anlıyoruz.

Amélie (2001)

Jean-Pierre Jeunet'in anlattığı tuhaf bir genç kadının hikayesi, filmin ne kadar saf ve güzel olması sayesinde gerçekten popüler oldu. Ama o kadar basit değil. Film gizli anlamlarla dolu ve Amélie'nin başlangıcını, yaşadığı krizi ve bundan nasıl kurtulduğunu anlatıyor.

Bu durumda başlangıç, kızlıktan kadınlığa psikolojik bir geçiştir. Çocukluğunda, Amélie ebeveynlerinden yeterince ilgi ve anlayış görmedi, bu yüzden uzun süre bir fantezi dünyasında yaşadı ve gerçek dünyada yaşamaya alışmaya başlıyor.

Enemy (2013)

Filmin yönetmeni Denis Villeneuve, filminin anlamını ana karakterin sözleriyle anlattı. Antony, Helen ile evliliğinden mutsuzdur ve kadınlar kafasının içinde örümcek ağı örmektedirler ve Antony aldatarak kaçmak ister.

Adam, Antony'nin kötü tarafı - karısını Mary ile aldatıyor. Yani ana karakter aynı anda 2 şeye ulaşmak istiyor: iyi bir koca olmak ve sevgilisiyle kalmak. Bu imkansızdır, bu yüzden aldatan çift, sevgilisiyle bir araba kazasında ölür, ancak hata alay konusu olur.

Filmin sonunda Antony, Helen ile tekrar bir araya gelir ancak her şeyin tekrar olacağını anlar. Karısı da bunu anladığından dev bir örümceğe dönüşür. Düşmanı aslında kendisi, doğası ve arzularıdır.

The Fountain (2006)

Darren Aronofsky'nin felsefi filmi, birbiriyle bağlantılı 3 olay örgüsüne bölünmüştür. Bu bağlantıyı anlarsanız, ana noktayı görürsünüz. İlk hikayede Tom adında bir onkolog kanserden ölen karısı İzzi'ye çare arıyor. İkinci hikaye, İzzi'nin yazdığı kitap hakkındadır. Üçüncüsü, Tom'un uzayda seyahat ederek efsanevi bir yıldız olan Xibalba'yı aradığını gösteriyor.

İzzi romanında kendi hayatının metaforlarını kullanıyor ve yaşama ve ölüme karşı kendi tutumunu gösteriyor; ölümsüzlüğe inanıyor ama tek bir bedende değil. Tom'un bitirmesi ve ölümünü kabul etmesi umuduyla kitabı yarım bırakıyor. Aynı zamanda, film bizi Tom'un yıldızla bağlandığı bir yere götürüyor - bu onun ölümünü kabul ettiği an.

Bu, Aronofsky'nin bize Doğu yaşam ve ölüm felsefesini gösterme biçimiydi. Hepimiz ölürüz ama bu dünyadan öylece kaybolmayız, sadece yeni bir şeyin içinde yeniden doğarız.

The Killing of a Sacred Deer (2017)

Yorgos Lanthimos, sinema dünyasının en büyük metafor sanatçılarından biridir ve filmleri asla basit değildir. The Killing of a Sacred Deer de bir istisna değildir. Bu film, Kral Agamemnon'un Artemis için kutsal bir hayvanı öldürdüğü ve kızı Iphigenia'yı kurban etmek zorunda kaldığı Euripides'in eski Yunan trajedisine bir göndermedir.

Cerrah Steven, kralı temsil eder ve Artemis, babası masada ölen ve öldürülen hayvan olan tuhaf çocuk Martin'dir. Steven, ameliyatı yaparken sarhoş olmasına rağmen hatasını kabul etmeyecek. Ama sonunda zorla kurban (oğlu) öldürüldüğünde ve ana karakter haklı olmasına veya istediğini elde etmesine rağmen “adalet” yeniden sağlandığında bile bunu kabul etmez.

Dogville (2003)

Lars von Trier'in yönettiği filmdeki “tiyatro” bize kendi ruhumuzu, ahlakımızı ve sözün bittiği yeri düşündürüyor. Grace, 8 bölüm boyunca insanların ona yaptıklarıyla uğraşmak zorundadır ve davranışlarını haklı çıkarır. Ama her şey Dogville'in 9. bölümde yakılmasıyla biter.

Yönetmen, sürekli affetmenin dünyayı daha iyi bir yer yapmadığını, sadece suçluları ödüllendirdiğini gösteriyor. Yani, Lars von Trier, tamamen affetmenin ve küstahlığın aynı şeyler olduğunu söylüyor. Çünkü başkalarını kendi kendinizi yargıladığınız yasalara göre yargılamazsanız, bu kibirle sonuçlanır.

Adalet yeniden sağlanmalı ve dünyayı daha iyi bir yer haline getirmeli. Ama Grace o kadar kin besledi ki, adaleti sağlamak için tüm şehri yaktı.

Annihilation (2017)

Alex Garland filminde bize şimdiye kadar gördüğümüz en sıra dışı uzaylı istilası gibi görünen olayı gösteriyor. Gezegenin üzerine bir asteroit düşer ve çevresinde parlayan bir alan oluşmaya başlar. Anomali, genetik bilgi dahil, içine giren her şeyi büken bir prizmadır.

Bu anomali ile kanserli bir tümör arasında doğrudan bir paralellik vardır. Çünkü temelde kanser, motivasyonu olmayan, etrafındaki her şeyi değiştiren bir güçtür. Sonunda, Lena'nın gözünde bir parıldamayla kocasını kucakladığı bir sahne var. Artık anomalinin bir parçası olduğu anlamına geliyor. Ek olarak, bunun insanlık için ölümlü doğasının üstesinden gelebilecek mutlu bir son olduğu anlamına gelir.

The Double (2013)

Richard Ayoade, Dostoyevski'nin aynı adı taşıyan hikayesinin özünü yakalamakta çok başarılı oldu. Bu bir uyarlama değil, dolayısıyla hem olay örgüsünde hem de sonda farklılıklar var. Tıpkı kitap versiyonunda olduğu gibi, The Double, kendi "benliğini" reddetmesinin neden olduğu bir hastalığın sonucudur. Bu özellikle dövüş sırasında kendini gösterir: Simon, James'e vurur ve Simon'ın yüzünde bir işaret belirir.

Muhtemelen, dünyanın donukluğu ve ütopik doğasının her ikisi de ana karakterin uzun süreli depresyonundan kaynaklanıyor. Ancak kitap versiyonunun aksine, bitişi biraz olumlu. Sonunda Simon'ın dublörünü yendiğini görüyoruz ve pencereden dışarı atlamak ana karakterin yeni doğuşunu simgeliyor.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)

Michel Gondry'nin filmi güzel ama karmaşık bir aşk hikayesi. Her şey, filmin ana olaylarından sonra meydana gelen ana karakterler arasındaki ilk karşılaşma gibi görünen şeyle başlar. Bu, en önemli fikirlerden birinin altını çiziyor: Eğer insanların birlikte olmaları gerekiyorsa, olurlar.

Filmdeki olayların çoğu, Clementine'le ilgili anıları saklamak için savaştığı ve hayatındaki önemini fark ettiği Joel'in kafasında meydana gelir. Kavga kaybedilir ve hafızası silinir, ancak duyguları hala oradadır ve onları yeniden buluşturur.

Mary sayesinde karakterler geçmişin olumsuz anlarının kayıtlarını içeren kasetleri buluyor ama Joel ve Clementine artık bundan korkmuyor. Çift, hem güzel anların hem de sıkıcı günlerin olduğu bir hayatı seçerek ilişkilerine yeniden başlar.

Serenity (2019)

Bu, Steven Knight tarafından yönetilen, çok iyi eleştiriler almamış, ancak benzersiz bir olay örgüsüne sahip olan oldukça telaşlı bir film. Filmin tamamı Patrick'in bir bilgisayar oyunu yaratırken hayallerinde geçiyor.

Ana karakterin babası savaşta ölür, annesi zorba üvey babasıyla birlikte yaşar ve Patrick bilgisayar başında çok zaman geçirerek gerçeklikten kaçar. Ana karakterlerin hayatından insanlar olduğu bir oyun yaratır. Oyun, üvey babasını öldürmeye hazırlanma şeklidir.

The Lobster (2015)

The Lobster, gerçekten saçma olan bir ilişki alegorisidir. Dünyada yetersiz önlem diye birşey yoktur, ya bir çiftsiniz ya da yalnızsınız ve düşünmek için çok zaman ayırırsanız, bir hayvana dönüşürsünüz. Bu, Yorgos Lanthimos'un tüm bu yaklaşımların ne kadar çılgınca olduğunu gösterme şeklidir çünkü kimse ne olacağını bilemez.

Ana karakter kurallardan uzaklaşmak için elinden geleni yapıyor ama sevgisi hala samimi değil. Ve sevgilisi görme yetisini kaybettiğinde, David ne olursa olsun onunla birlikte kalmak olan doğru kararı vermez. Bunun yerine, ona daha çok benzemek için gözlerini kaybetmeye karar verir. Ancak sonu oldukça açık uçludur: ya kaçar ya da onunla kalır, ancak kördür.

The Man Who Killed Don Quixote (2018)

Bu, Terry Gilliam'ın 29 yıldır yapmayı umduğu bir film. Zamanla film birçok yeni anlam kazandı. Bu, Don Kişot hakkındaki eski filminin kahramanıyla tanışan yönetmen Toby Grisoni hakkında çok boyutlu bir film.

Son olarak yönetmen filmi yayınlama şansı yakaladığında, başlangıçta planladığından farklı bir şey yapar. Cervantes'in hikayesini anlatmak yerine, filmi kendi çekim girişimleriyle ilgili bir illüzyon yaratır. Sonuçta, Don Kişot'u öldüren adam Gilliam olur.

Lost Highway (1997)

Lost Highway'i analiz etmenin pek çok yolu var ancak prömiyer öncesi ipucuna dikkat edersek gerçeğe yaklaşabiliriz. Füg durumu, filmin ticari sloganında yer alan bir ifadedir ve tıpta bu terim, bir kişinin seçici amneziye sahip olduğu psikolojik bir bozukluğu tanımlar.

Filmin ilk yarısı, karısını öldüren Fred Madison adlı bir müzisyenin hikayesini anlatıyor. Gerçek bu. Fred'in sihirli bir şekilde Pete adında masum bir tamircinin yerini aldığı an, beynin travmatik anılardan kaçınmak için farklı bir kişilik yarattığı bir füg durumu ile açıklanabilir. Bu durum sonsuza kadar devam edemez ve Pete, Fred'e döndüğünde fantezi ortadan kalkar. Gizemli Adam da hikayede büyük bir rol oynuyor. Ana karakterin çılgınlığının bir soyutlamasıdır.

Bu yüzden, filmin ikinci bölümünde, ana karakterin idamını beklerken çektiği ıstırabı görüyoruz. Filmin başında Fred, "Dick Laurent öldü" ifadesini duyar. Ve filmin sonunda aynı kelimeleri söyler, bu da suçunu kabul ettiği anlamına geliyor.

Interstellar (2014)

"Onlar", Dünya'daki krizde hayatta kalmayı başaran ve Satürn yakınlarında bir kara deliğe yol açan bir solucan deliği yaratmayı başaran uzak gelecekten insanlardır. Şu anki insanlığın kara deliğin içine girmesine ve Dünya'dan en verimli şekilde nasıl uzaklaşılacağının sırrını öğrenmesine yardımcı olmak için solucan deliğinden geçerler.

Kara deliğin içinde zaman geçmez, uzay ile kesişir. Yani Cooper gelecekte yaratılan 5 boyutlu küpün içine girdiğinde zamanın dışındadır. Kızına gerekli tüm hesaplamaları yaptığı yer burasıdır.

Bu bilimsel olarak doğru filmle Christopher Nolan, uzak gelecekten insanların gerçekliğimizi nasıl etkileyebileceğini gösterdi.

Bonus: Twin Peaks (1990–1991, 2017)

26 yıllık bekleyişin ardından, David Lynch'in bu ikonik dizisi hakkındaki sorulara hâlâ tek bir yanıt alamadık. Yeni sezon bize sadece daha fazla soru verdi. Şunu söyleyeceğiz: Tek bir net son yok, ancak birkaç versiyon var.

Dizide olan her şey, babası tarafından tecavüze uğrayan Laura'nın hayalidir. Annesi onu görmezden geliyor, bu yüzden kötülüğü taklit ediyor. Ajan Cooper, Laura'nın gerçeklik korkusuyla savaşmasına yardımcı olan bilinçaltının bir parçası.

Cani Cooper'ın öldüğü ideal son, Laura'nın gerçeği kabul ettiği andır. Sahip olduğu tüm gücü toplar ve ailesinin evine gider ama artık orada değillerdir. Yani Twin Peaks'in hikayesi, Laura Palmer'ın iyileşme yoludur.

Yazarın Diğer Yazıları

• Masanızın Seviyesini Yükseltin: Çift Monitör Kurulumunuzu Geliştirmenin 8 Yolu
• Neden Bir VPN'e İhtiyacınız Var ve Doğru Olanı Nasıl Seçersiniz?
• iOS 16'da iPhone'unuzun Kilit Ekranını Nasıl Düzenlersiniz?
• Apple'ın Canlı Metni: Bir Fotoğraftan veya Videodan Nasıl Kopyalanır ve Yapıştırılır
• Kısa ve Uzun Vadede Daha Üretken ve Verimli Olmak İçin 11 İpucu